Άποψη της Χάλκης
Το χωριό βρίσκεται ΝΑ της πόλης της Λάρισας σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από αυτή και κοντά στον εθνικό δρόμο Λάρισας – Βόλου .
Η ιστορία της περιοχής όπου είναι χτισμένο το χωριό ξεκινά από πολύ μακριά. Οι διάφορες ιστορικές πηγές λένε ότι ανάμεσα από τη Λάρισα και το Βελεστίνο υπήρχαν 10 αρχαίοι οικισμοί Δύο από αυτούς βρίσκονταν στους σημερινούς λόφους «Μαγούλα» προς το Βόλο και «Ντουμαλάνι» προς Γλαύκη. Στους λόφους αυτούς βρέθηκαν θεμέλια κτισμάτων, κεραμικοί, πήλινα αγγεία, δοχεία και παλιά νομίσματα.
Αυτό επιβεβαιώνεται και αργότερα όταν ο Σουηδός περιηγητής Βγέρνστωλ, το 1779, περνώντας το δρόμο από το Βόλο προς Λάρισα, συνάντησε έξω από το χωριό σπασμένα κομμάτια από αρχαίες ραβδωτές κολόνες.
Ένας από τους οικισμούς αυτούς είχε το όνομα «Χαλκαϊ». Δόθηκε την εποχή εκείνη από τους σιδεράδες (χαλκιάδες), που χάλκευαν τα όπλα. Η θέση του ήταν προς το βουνό Μαυροβούνι (Καράνταου), όχι μακριά από το σημερινό οικισμό μας. Από την περιοχή αυτή πέρασε και σταμάτησε και ο Μέγας Αλέξανδρος.
Ο σημερινός οικισμός χτίστηκε την εποχή της Τουρκοκρατίας και είχε το όνομα Μοΐμουλάρ. Ήταν «κυριωνύμιο», δηλαδή ιδιοκτησία ενός Οθωμανού γαιοκτήμονα που ονομάζονταν Μοψούλ, όνομα που αναφέρεται στις διαθήκες των Οθωμανών κατακτητών της Θεσσαλίας. Χτίστηκε πιθανόν το 15° αιώνα, όταν εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλία Τούρκοι άποικοι, οι γνωστοί και ως «κονιάρηδες»
Η Χάλκη σήμερα
Αρχικά ο πληθυσμός του χωριού ήταν Τουρκικός, αλλά σιγά-σιγά εγκαταστάθηκαν Έλληνες κι έτσι ο πληθυσμός έγινε μεικτός. Αυτός ο πληθυσμός διατηρήθηκε μέχρι το 1800 περίπου, οπότε άρχισε η φυγή των Οθωμανών προς τη Λάρισα για λόγους ασφάλειας. Η ελονοσία και η πανούκλα προξένησαν μεγάλη μείωση των τουρκικών πληθυσμών. Έμειναν όμως οι μπέηδες τσιφλικάδες που έφεραν αργότερα στο χωριό περισσότερους χριστιανούς καλλιεργητές από τα ορεινά διαμερίσματα της χώρας, κυρίως από τις περιφέρειες Μαυροβουνίου και Χασίων. Από αυτούς άλλοι ήταν «κολλήγοι-μισακάρηδες», δηλαδή καλλιεργητές των κτημάτων των μπέηδων που έπαιρναν τη μισή σοδειά των κτημάτων, άλλοι ήταν «παρακεντέδες», δηλαδή ακτήμονες εργάτες της γης και ελεύθεροι επαγγελματίες. Την τελευταία περίοδο της τουρκικής κατοχής δημιουργήθηκε η πολυάριθμη τάξη των «αγωγιατών» (κυρατζήδων). Όλα τα προϊόντα των χωριών της Λάρισας διακινούνταν προς το λιμάνι του Βόλου και από εκεί προς τα χωριά με τους αγωγιάτες του Μαϊμουλίου. Ο αριθμός τους ξεπερνούσε τους 150. Στην αρχή χρησιμοποιούσαν τα ζώα τους κα μετά τα τετράτροχα κάρα τους. Ήταν άριστοι στη δουλειά τους γι’ αυτό τους προτιμούσαν όλοι οι κάτοικοι των άλλων χωριών. Η τάξη αυτή σχεδόν καταργήθηκε, όταν αναπτύχθηκε η συγκοινωνία με τα φορτηγά αυτοκίνητα και τα τρένα.
Το 1881, με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, ελευθερώθηκε και το χωριό μας. Τότε έγινε η διοικητική διαίρεση της Θεσσαλίας σε δήμους που λειτούργησαν μέχρι το 1912. Το χωριό Μαϊμούλι ορίστηκε πρωτεύουσα του δήμου Ογχηστού, ο οποίος περιελάμβανε τους οικισμούς Μελία, Μόδεστο, Αναγέννηση, Μοσχοχώρι, Κυπαρίσσι και Καπατσιλάρ (σήμερα δεν υπάρχει). Ο Δήμος πήρε το όνομα του από το αρχαίο όνομα του ποταμού Ογχηστού, ενός χειμάρρου που περνά από το δρόμο Χάλκης-Νίκαιας και χυνόταν παλιότερα στην Κάρλα.
Το 1914 καταργήθηκαν οι δήμοι και τα χωριά άλλαξαν τα ξένα ονόματα τους. Το χωριό μας, με τη βοήθεια του συμπολίτη μας και δημάρχου Λάρισας Δημητρίου Χατζηγιάννη, πήρε το όνομα Χάλκη που είναι σχετικό με την αρχαία ιστορία της περιοχής. 
Το 1910 η Χάλκη συμμετείχε αποφασιστικά στις αγροτικές κινητοποιήσεις για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών και τη διανομή τους στους αγρότες. Έγιναν πολλές ταραχές στην περιοχή, με πιο γνωστή αυτή του Κιλελέρ, και στο τέλος ήρθε η πολυπόθητη νίκη. Το τσιφλίκι του χωρίου μας απαλλοτριώθηκε από τα πρώτα. Τα αποτελέσματα μετά από αυτό υπήρξαν εντυπωσιακά. Καλλιεργήθηκαν τα κτήματα με μεγαλύτερο ζήλο, αυξήθηκε η παραγωγή και βελτιώθηκαν οι όροι ζωής των κατοίκων. Η Χάλκη μπορεί να υπερηφανεύεται ότι στον αγώνα αυτό βρέθηκε από την αρχή μπροστά, παραμένοντας μέχρι σήμερα στην πρωτοπορία.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ
Η Χάλκη σήμερα είναι χτισμένη μ? ένα πολύ όμορφο ρυμοτομικό σχέδιο. Έχει πάνω από 2000 κατοίκους, κυρίως γεωργούς, κτηνοτρόφους και εργάτες. Οι κάτοικοι του χωριού συμμετέχουν σ’ όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις, είναι δεμένοι με τις παραδόσεις, αγαπούν τον όμορφο και εύφορο τόπο τους και με την εργατικότητα και την ομόνοια που τους διακρίνει αγωνίζονται συνεχώς και έχουν πετύχει την ανάπτυξη του χωριού σ’ όλους τους τομείς.
